Levenspad

Het leven van Marcel Van Driessche heeft zich grotendeels afgespeeld in Zele en omstreken. Hij werd geboren in 1925 in een groot gezin van zeven kinderen. Op zijn veertiende moest Marcel met tegenzin gaan werken in de fabriek. Al snel ontdekte hij het tekenen, schilderen en creëren. Van zijn ouders kreeg hij een doosje met krijtjes en kleurpotloden en dat was wat hem vooral gelukkig maakte.

Door in het huwelijksbootje te treden kon Marcel zijn passie voluit beoefenen. Rosa en Marcel trouwden in 1953. In datzelfde jaar startte Marcel een opleiding aan de Academie van Dendermonde. Zo kreeg hij pas in zijn late twintiger jaren voor de eerste keer de kans te participeren aan kunstonderwijs. Hij leerde er onder andere professor Hugo Van Beveren (1907-1985) kennen. Van Beveren zag veel potentieel in de jonge kunstenaar en hij spoorde hem aan om verder te studeren. Zo ging Marcel in 1960 naar het Nationaal Hoger Instituut voor Schone Kunsten te Antwerpen om zich verder te vervolmaken.

In de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten Dendermonde - 1954

De eerste tentoonstellingen van Marcel vonden plaats vanaf 1957. Hij exposeerde in talloze steden en gemeenten in België en dit jaarlijks tot in 2003.

Tentoonstelling BP Building Antwerpen - 1964

In 1965 beëindigde Marcel zijn opleiding aan het Hoger Instituut voor Schone Kunsten van Antwerpen. Het is in die periode dat hij vooral werkt met dikke pasteuze lagen verf. Het genoegen dat Marcel heeft om met de verf aan de slag te gaan, is voelbaar in veel van zijn werken uit die periode. Bovendien is het niet alleen verf die volstaat, ook ander materiaal wordt verwerkt op het beeldvlak. Deze krachtige matièristische werken maken deel uit van zijn zoeken en verkennen van zijn beeldtaal.

Doorheen zijn leven heeft hij steeds een open houding aangenomen tegenover alle soorten van expressie in de kunsten. Hij was van mening dat een groot kunstenaar scholing nodig heeft. Deze scholing aan de Koninklijke Academie te Dendermonde (1954 tot 1960) en in het Nationaal Hoger Instituut voor Schone Kunsten te Antwerpen (1960 -1965) heeft Marcel geholpen in zijn zoektocht naar een eigen beeldentaal.

Vanaf 1970 tot 1990 was Marcel als docent verbonden aan de Academie van Dendermonde. Hij geeft er deeltijds les aan de voorbereidende klas en geeft graag zijn passie voor knutselen, creëren en zoeken door. Hij kon met vuur en enthousiasme vertellen over zijn schilderklasje waarvan de muren van onder tot boven behangen waren met kleurrijke, frisse kindertekeningen. De kinderen mochten onder zijn toezicht hun gang gaan. Hij stimuleerde, inspireerde en wapende hun tegen de volwassenen die hun kind-zijn wilden smoren. Helemaal belangeloos was het niet. Bij hen ging hij zoeken wat hij zelf verloren had. Zij leerden de meester wat de meester had verleerd. ‘Soms wou ik dat ik zo kon schilderen …’ zei Marcel in een interview met Henri Van Daele.

"Kinderen van 10 tot 12 jaar die op de drempel van het leven staan zijn zeer ontvankelijk en openhartig. Ik heb veel fantasie en leef met hen in hun wereld zoals mijn wereld ook voor hen is. Ik leer hen de geheimen van de kleur en deze in harmonie te brengen met wat ze kennen. Het moet spontaan blijven wat eigen is aan een kindertekening. Als kunstschilder wil je altijd dat kind blijven." - Marcel Van Driessche

Aan het begin van de jaren 1980 komt een omwenteling in Van Driessche’s creaties waar hij zich meer toelegt op het werken met acrylverf. De omgeving rond de Durme en de lentebloesems boeien hem mateloos. Marcel geeft ontelbare tinten groen weer in zijn landschappen en volgt hierin de seizoenen. Het frisse groen van de lente, het veeleer roodachtige van de herfst, de jaargetijden zijn leesbaar in zijn landschappen. Hij laadde zijn auto met schildersmateriaal vol en trok naar buiten om zich een plekje te zoeken midden in het groen.

Tentoonstellingen van Marcels werk gingen door in galerijen of culturele centra overal in België. De verkoop van zijn kunstwerken die hier regelmatig mee gepaard ging, was niet meteen zijn sterkste kant, alhoewel het soms letterlijk broodnodig was.

Hij raakte dikwijls sterk gehecht aan zijn creaties waardoor afstand nemen van zijn werk hem moeilijk viel. Zijn argwanende houding naar commerciële instanties was soms nefast voor het organiseren van exposities.

Nochtans boden kopers zich steeds aan en is zijn werk wijdverspreid geraakt. Zo zijn er kunstwerken verkocht aan kopers uit Amerika en zelfs Saoedi-Arabië tijdens zijn opleiding aan het Hoger Instituut voor Schone Kunsten te Antwerpen.

Hoe een kunstenaar zijn onderwerpen uitkiest en hoe hij deze verwerkt tot een kunstwerk, is steeds beïnvloed door de tijd en omgeving. Marcel kende zijn kunstgeschiedenis. Zo was het een waar genoegen om door hem doorheen een museum te worden begeleid. Onder de grote namen kende hij als favorieten Van Gogh (1953-1890), Gauguin (1848-1903), Schiele (1890-1918), Picasso (1881-1973) en Matisse (1869-1954). Ook dichter bij huis zijn er kunstenaars die hem inspireerden zoals Rik Wouters (1882-1916), Constant Permeke (1886-1952) en Frits Van Den Berghe (1883-1939).

Over het algemeen waren Marcels interesses en fascinaties zeer divers net als zijn oeuvre dat zich ook niet onder één noemer weet te plaatsen. Het is mede door lange filosofische gesprekken met andere kunstenaars of kunstliefhebbers dat hij tot zijn beeldtaal komt. Zo is er de Vlaamse kunstschilder Henri De Cocker (1908-1978), een goede vriend, die geregeld op bezoek kwam bij Marcel en die redelijk wat kunst van hem aankocht. Het is eveneens De Cocker die hem aanmoedigde om ‘het leven’ te schilderen, hetgeen Marcel dan ook altijd heeft nagestreefd. Meer info over Henri De Cocker: Website Stichting Henri De Cocker.

Marcel zijn geliefde echtgenote Rosa overleed in 2002. Met haar had hij een sterke vrouw achter zich staan. Ze stimuleerde hem in zijn drive, passie, creativiteit en deelde zijn liefde voor de kunst. Na de dood van Rosa in 2002, bleef Marcel kunstwerken creëren tot vlak voor zijn overlijden in 2012 te Zele. Hij laat een gigantisch oeuvre achter dat nog generaties lang menig kunstminnend hart zal weten te bekoren.

Prijzen & Onderscheidingen

1956: geselecteerd voor de Provinciale Prijs van Oost-Vlaanderen voor schilderkunst.
1958: De Zilveren Stadsmedaille, Dendermonde.
1959: De Gouden Stadsmedaille, Dendermonde.
1962: Prijs Verrept.
1963: Een Sinjoor, Prijs van de Club der XII, beeldhouwen, keramiek, Antwerpen.
1964: Prijs van de Prins, Prijs van de Club der XII, schilderen, Antwerpen.
1964: Tweede prijs Campo, Antwerpen.
1965: Prijs der Solidariteit, Prijs van de Club der XIl, Antwerpen.
1965: Prijs Laurent Meeus voor schilderen, Antwerpen.
1965: Laureaat van het Nationaal Hoger Instituut voor Schone Kunsten, Antwerpen.
1968: Eerste prijs, Tweejaarlijkse De Vuystprijs, 1ste editie, Lokeren.
1974: Ridder inde Orde van Leopold Il.
1982: Geselecteerd voor de tweejaarlijkse Gaverprijs voor Schilderkunst, Waregem.
1982: Geselecteerd voor Rotary Dendermonde onder voorzitterschap van Jan Hoet.
2017: postuum: inhuldiging bronzen borstbeeld aan het Park Peeters, Zele.

Op 30 september 2017 vond de onthulling van het bronzen borstbeeld van kunstschilder Marcel Van Driessche plaats in het park Peeters, ter hoogte van de Dreef. Het evenement werd geopend door Freddy De Middelaer, voorzitter van Davidsfonds Zele. Jozefa Vanden Driessche, lid van de Koninklijke kunstkring Were Di en beeldhouwster van het bronzen borstbeeld, voerde de onthulling uit. Tijdens de ceremonie werden bindteksten verzorgd door Frank Van Mossevelde en werden gedichten voorgedragen door Betty Van Cleemput, uit het kunstboek "Het kleurenpalet van Marcel Van Driessche". Gastsprekers waren mevrouw Andrea De Kegel, voormalig directeur van de provincie Oost-Vlaanderen, dienst Cultuur, en de heer Guy De Roover, schepen van cultuur Zele.

Mevrouw De Kegel benadrukte het belang van het eren van vooraanstaande personen in de openbare ruimte, terwijl de heer De Roover sprak over Marcel Van Driessche's liefde voor de natuur en zijn unieke kijk op de wereld. Hij suggereerde dat dit borstbeeld een start kon zijn voor een beeldenpark in Zele. De schepen nodigde burgemeester Patrick Poppe uit om het beeld plechtig te onthullen. Showband Explosion Zele zorgde voor de muzikale omlijsting en de aanwezigen werden naar het Henri Van Daelecentrum geleid voor een receptie in samenwerking met Were Di. (André Pauwels)